Rozdział pięćdziesiąty drugi

Trzy miesiące później…

 Zuza

 Razem z Adamem przenosiłam pudła do naszego nowego mieszkania w Londynie. Na nasze szczęście dostaliśmy się do wymarzonych uczelni. Kasia również się dostała, ale zdrajca mnie opuścił i zamieszkał razem ze swoim narzeczonym, a mi pozostało mieszkać z jej wujaszkiem.

 Minęły już trzy miesiące od ich zaręczyn, niesamowitej pobudki Laury oraz narodzin Frances. W tym samym okresie życie moich najlepszych przyjaciół zmieniło się na zawsze. Tyle, że ono jeszcze nie jest idealne…

 Laura kompletnie nic nie pamięta, dlatego jej matka przeniosła się do Christiana. Próbujemy jakoś odzyskać jej wspomnienia, ale jak na razie nie widać efektów. Najbardziej mi chyba żal Niall’a, który musi od początku zacząć walczyć o serce swojej dziewczyny. Za nic się nie poddaje… Widać, że mu na niej zależy. Podobno nawet dzisiaj ją ma zamiar zabrać na kolację…

 - Adam? – przysiadłam na starej sofie. – Czy mógłbyś mnie też, kiedy zabrać na jakąś kolację?

 Chłopak zakrztusił się wodą, którą w ty momencie pił. Kiedy już się opanował, spojrzał na mnie zdziwiony swoimi piwnymi oczami.

 - Czy właśnie poprosiłaś mnie, żebym Cię zabrał na romantyczną kolację? – pokiwałam głową. – Co się z tym światem dzieje?

 Złapał się za głowę. Podeszłam do niego, wywinęłam wargę i spojrzałam na niego błagalnie.Moje oczy mówiły same za siebie.

 - Nie patrz tak, bo i tak ci to nic nie da – pocałował mnie w noc i mnie obszedł. – To ty nie chciałaś chodzić na takie kolacje…

 - A teraz chcę iść…

 - No to za parę dni się wybierzemy.

 Pocałował mnie jeszcze raz w nos i zabrał się za wypakowywanie swojego pudła. Ja zaś zabrałam swojego laptopa i napisałam do Kasi, która właśnie jest z Isabel, Laurą oraz Anną na zakupach. Mnie też zaprosiły, ale jakoś nie miałam ochoty wychodzić z domu, no i oczywiście, wolałam pomóc Adamowi z przeprowadzką.

 „Kasia, udało mi się go namówić… Dziękuję za radę ;*”

Isabel

 Dzisiaj po raz pierwszy od mojego porodu zostawiłam Christiana i Frances razem. Za każdym razem, kiedy chciałam to zrobić panikowałam. Zawsze wyobrażałam sobie, że jak coś się stanie to mój chłopak nie da rady…

 Od paru miesięcy już jeździ na rehabilitację. Podobno lekarze widzą jakieś efekty, ale na jego nieszczęście jeszcze jeździ na wózku. Każdego dnia widzę jak walczy. Pragnie o tym, żeby być normalnym ojcem, który może razem z córeczką wyjść na spacer albo też zagrać w parku.

 Nie dawno przeszedł na emeryturę jako producent muzyczny i skoncentrował się na otwarciu drugiej restauracji tym razem w centrum.

 Siedziałam razem z Laurą na ławce, czekając na Annę i Kasię, który ruszyły na sklepy w poszukiwaniu jej jakiejś sukienki. Ona sama jakoś nie była tym zainteresowana. Nie chce zakładać tego, co jej teraz wpadnie w oko, tylko chce odzyskać siebie sprzed wypadku.

 W ręku trzymała książkę swojej mamy, która opisała jej życie przed narodzinami…

 - Nad czym myślisz? – zapytałam ją.

 - Nad tym, dlaczego mój ojciec zostawił mamę… - powiedziała cicho. – Tutaj są tylko przemyślenia mojej mamy, a co on na to? Jak myślisz?

 - W jakim sensie?

 - Czy powinnam na przykład się z nim spotkać i porozmawiać?

 Uniosłam brwi do góry. Nie spodziewałam się, że Laura zada mi takie pytanie.

 - Gdybym ja była na twoim miejscu to spotkałabym się z twoim ojcem. Straciłaś pamięć i co z tego? Może to coś znaczy? Masz szansę się teraz dowiedzieć dużo więcej o swoim życiu.

 - Mój brat ma szczęście, że ma ciebie – spojrzała na mnie swoimi zielonymi oczami. – Jesteś idealną kandydatką na jego żonę…

 Przytuliła się do mnie. Poczułam jej miętowy szampon.

 - Myślisz, że kiedyś sobie przypomnę moje poprzednie życie? – szepnęła.

 - Tak. Myślę, że nadejdzie kiedyś ten dzień, kiedy obudzisz się i będziesz pamiętać, co robiłaś w wieku dwunastu lat albo też sześciu…

Laura

 Przyglądałam się mojej nowo kupionej sukience. Była lekko marszczona o barwie różowych róż. Do tego miałam tego samego koloru obcasy. Na szyi zwisał mi złoty łańcuszek, który dostałam od mojego brata od razu, kiedy go po raz pierwszy spotkałam po obudzeniu. Wisiorek otwierałam za każdym razem, kiedy chciałam sobie przypomnieć jak wygląda mój brat i mama. Wewnątrz było włożone stare zdjęcie, gdzie byłam ja, Christian i mama. Żałuję, że nie pamiętam chwili, kiedy to zdjęcie było zrobione, ale nie załamuję się. Widzę, że bliskim zależy na powrocie mojej pamięci, a w szczególności Niallowi. To on próbuje organizować randki takie jak przed moim wypadkiem. Niestety na razie jeszcze sobie nic sobie nie przypomniałam, ale zdążyłam się dowiedzieć jakim sposobem się poznaliśmy. Do tej pory, kiedy sobie o tym przypominam chce mi się śmiać.

 Usłyszałam pukanie do drzwi mojego pokoju. Odwróciłam się na pięcie i zobaczyłam Nialla uśmiechniętego jak zawsze. W dłoni trzymał długą czerwoną różę. Od razu na serduszku zrobiło mi się lżej. Podeszłam do chłopaka i pocałowałam go w policzek. Jeszcze nie całowaliśmy się tak naprawdę, ponieważ jeszcze nie czuję się gotowa i potrzebuję odrobiny czasu.

 - To gdzie się wybieramy? – zapytałam, wsiadając do auta.

 - W miejsce, gdzie jeszcze nie byłaś… - uśmiechnął się. – Ktoś mi niedawno powiedział, że nie warto żyć przeszłością, ale cieszyć się teraźniejszością.

 Te słowa przemówiły do mnie. Od kilku miesięcy na siłę próbowałam sobie przypomnieć kim byłam, ale nic to nie dawało. Może powinnam zacząć kreować nową „ja”? Ale nie tylko to. Cały czas próbuję sobie przypomnieć jakim uczuciem darzyłam Nialla, a powinnam się skupić na tym, co nas teraz łączy.

 Opadłam na fotel, opierając tak głowę o szybę, żebym mogła spokojnie się przyglądać mojemu chłopakowi. Był on tak skupiony na drodze. Louis mi zdążył powiedzieć, że od czasu mojego wypadku stara się nie przekraczać żadnych przepisów drogowych.

 Zmienił bieg i znowu jego dłoń wróciła na kierownicę. Przeniosłam wzrok na jego twarz. Była taka delikatna i piękna. Zawsze uśmiechnięta, a kiedy patrzy się w jego oczy zapomina się o całym świecie.

 - O czym myślisz? – zapytałam.

 - O tobie… - odpowiedział bez namysłu.

 - O czym jeszcze?

 - Hmm… - zerknął na mnie. – O nas.

 Uśmiechnęłam się i usiadłam normalnie.

 Po jakimś czasie usłyszałam jakieś dziwne buczenie z silnika. Niall zjechał na pobocze, gdzie silnik zgasł.

 - Cholera… - mruknął chłopak.

 - Co się stało? – zapytałam.

 - Nie mam pojęcia… - sięgnął po komórkę. – No pięknie, nawet zasięgu nie ma…Chyba pozostało nam czekać aż ktoś będzie tędy przejeżdżać.

 Włączył radio i spojrzał na mnie. Cały czas się uśmiechał…

 - Co to za piosenka?

 Właśnie zaczęła się nowa piosenka, która jakoś mnie oświeciła.

“And maybe the man in charge, doesn’t like my face
But then this world’s not always good…”

 -  "Nothing's real but love" Rebecki Ferguson - powiedział.

“And nothing’s real but love
Nothing’s real but love
No money, no house, no car, can beat love

They watch us open-mouthed
As we joke around like fools
See who can be the worst
Watch what I can do
But then the door gets slammed, slammed right in my face
And I guess this world’s not always good

And nothing’s real but love
Nothing’s real but love
No house, no car, no job, can beat love
It won’t fill you up
No money, no house, no car, is like love…”

- Znam to skądś... Ja to już słyszałam, prawda? - spojrzałam na niego. 
 Jego twarz skamieniała. Powoli pokiwał twierdząco głową.
- Jeszcze przed wypadkiem byliśmy na randce w restauracji, gdzie Ferguson śpiewała właśnie tą piosenkę. Po jej występie kazałaś mi przyrzec, że: nic nie pokona naszej miłości, żaden dom, żaden samochód, żadna praca i nieważnie co się stanie nasza miłość to pokona.
 Nagle w mojej głowie pojawiły się obrazy. Niall i ja, piękna restauracja, ciemnoskóra piosenkarka... Wszystko było jeszcze nie wyraźne, ale prawdziwe. Poczułam jak moje serce przyśpieszyło tak jak tamtego wieczoru, kiedy Niall mnie pocałował.
 Ogarnęłam się i spojrzałam na chłopaka, który uważnie mi się przyglądał. Uśmiechnęłam się.
 - Pamiętam tamten wieczór.
 Na jego twarzy pojawił się uśmiech. Pochyliłam się nad nim i pocałowałam jego ciepłe usta. Już wiem, że go kocham.

Krótki, wiem :(( Nie mam weny na dłuższe... Ważna informacja: w przyszłym tygodniu pojawi się ostatni rozdział, a za dwa epilog, więc już powoli chcę Wam podziękować za to, że byłyście ze mną. ;* 
Dziękuję,
Kinga.