Rozdział trzydziesty ósmy

Abby 

 Znalazłam się na szkolnym korytarzu. Na ścianach były wydrapane imiona i serduszka, na szafkach były ponaklejane kolorowe naklejki. 

 Odwróciłam się i zobaczyłam salę numer 203, sala do języka francuskiego. Weszłam do niej i zobaczyłam gromadę rozbieganych siedmiolatków. Podeszłam do mojej ławki i z torby wyciągnęłam swój podręcznik.

  - Ej! Świneczko! - poczułam jak mnie ktoś ciągnie za włosy, odwróciłam się i zobaczyłam kilku chłopaków z mojej klasy. - Pościgamy się czy basiorek nie pozwala? - pokazał na mój brzuch.
 Do moich oczu znowu napłynęły łzy. Szybko wybiegłam z klasy i skierowałam się do sali baletowej. O tej porze nikogo tam nie ma. Kiedy już się tam znalazłam to podeszłam do jednego z powieszonych na ścianie luster. Zobaczyłam w nim moje odbicie. Niska, otyła dziewczyna, o niebieskich oczach i jasnych włosach. Dziewczynka, której nikt nie lubił, wszyscy z niej drwili. Opadłam na podłogę i zaczęłam płakać.
 - No, proszę, proszę! - usłyszałam znajomy mi głos. - Tutaj nasza Pegi się schowała.
 Podniosłam głowę i zobaczyłam Go. Chłopak o wielkich, zielonych oczach oraz o słodkich dołeczkach, kiedy się uśmiechał. Harry, tak się nazywał, podobał mi się od przedszkola. Byłam w stanie zrobić dla niego wszystko.
 - Co tak się gapisz? - uniósł swoje kąciki do góry. - Jeszcze mnie czymś zarazisz.
 Zamknęłam oczy, z których wypływały mi łzy i słuchałam jak osoba, na której mi zależy śmieje się ze mnie.

 - Abby! - czułam jak ktoś mnie budzi, otworzyłam oczy i zobaczyłam zmartwionego Zayna.
 - Która godzina? - przetarłam oczy.
 - No 12:35. Nie powinnaś być przypadkiem w szkole? - uniósł swoje brwi.
 - Źle się poczułam i wróciłam.
 Sięgnęłam po moją torbę, która leżała przy sofie i ruszyłam po schodach. Weszłam do pokoju Louisa, który na moje szczęście postanowił dzisiejszy dzień spędzić z Eleanor. Rzuciłam się na łóżko i spojrzałam na sufit.
 Dręczy mnie poczucie winy, że tak go potraktowałam, ale kiedy przypomina mi się przeszłość mam znowu ochotę dręczyć Stylesa. Znowu robi z siebie ofiarę. Jeszcze brakuje, a poskarży się Louisowi. Nigdy nie powiedziałam mojemu kuzynowi, że osobą, która mnie dręczyła w dzieciństwie był Harry. Boję się, że nie byłby szczęśliwy. Tym bardziej, iż kiedyś powiedział, że udusi osobę odpowiedzialną za moje załamanie.
 Podniosłam się z łóżka i spojrzałam na laptopa Louisa. Podeszłam i załączyłam go. Niestety, na moje nieszczęście był na hasło. Wpisałam jego datę urodzin, ale było złe, następnie Eleanor, też złe, Doncaster i Tomlinson też źle.
 - Louis do cholery, jakie ty masz tutaj hasło! - uniosłam ręce do góry. - Ty tylko wcinasz te marche... Marchewki! - puknęłam się w głowę i wpisałam słowo, które było dobre. - Louis geniuszu!
 Uśmiechnęłam się i zaczęłam, przeglądać strony internetowe.

Laura 

 Razem z Alice i Loczkiem po lekcjach wybraliśmy się do Milkshake City. Na początku chłopak zrobił kilka zdjęć z fankami, ale po jakimś czasie mu się to znudziło, więc zamówił sobie shake'a i usiadł koło nas.
 - Harry powiesz mi wreszcie, co się stało u dyrka i dlaczego Abby nie wróciła na lekcję? - po raz kolejny Alice zapytała Loczka.
 -  Nie ważne...- popatrzył na mnie.
 - Rozumiem. - Alice wstała od stolika. - Chciałbyś porozmawiać ze swoją przyjaciółką, więc idę...
 - Alice, to nie ta...
 - Daj spokój. Nie jestem głupia i wiem, że nic mi nie powiesz, ponieważ traktujesz mnie tylko jak kumpla a nie osobę wartą zaufania. Cześć.
 Dziewczyna zabrał swoją torbę i wyszła. Popatrzyłam się na Harry'ego.
 - Ogłupiałeś? Wiesz, że teraz znowu nie będzie chciała z nami rozmawiać i się zamknie w sobie.
 - Nie chciałem...
 - Nie tłumacz się, tylko powiedz o co chodzi.
 - Powiedziałem dyrkowi, że nie chcę chodzić do klasy z Abby, na co on powiedział jej, że najlepiej będzie jak się przepisze. - na jego twarzy pojawił się uśmiech. - Teraz wprowadzę się do ciebie i nie będę musiał jej oglądać.
 Uśmiechnęłam się i przewróciłam oczami. W Milkshake City siedzieliśmy jeszcze jakiś czas póki nie zadzwonił do Loczka Louis, który kazał przyjacielowi jak najszybciej przyjść do domu. W domu byłam półgodziny później. Christiana znalazłam w salonie, który siedział przed laptopem, czytając jakąś wiadomość.
 - Hej. - rzuciłam i usiadłam obok niego. - Co tam masz?
 - Isabela napisała do mnie... - powiedział słabym głosem.
 - Napisała? - nachyliłam się nad nim i zaczęłam czytać.

Kochany Christianie,
wiedz, że ja Ciebie też kocham, ale nie potrafię jeszcze stanąć oko w oko z Tobą. Tamte słowa wypowiedziane przez Ciebie nadal słyszę w mojej głowie przez co nie potrafię się skupić. Przyjadę do Londynu dopiero wtedy, kiedy będę na to gotowa. Pamiętaj, że Cię kocham i zawsze kochałam.
Isabel

 - Co to znaczy, że przyjedzie kiedy będzie gotowa? - Chris spojrzał na mnie.
 - Christian... - wzięłam głęboki wdech. - Spotkałam Isabel.
 - Co? - wstał z miejsca. - Gdzie?
 - Nie mogę ci powiedzieć, ponieważ jej obiecałam, ale nie wyglądała dobrze. Myślę, że potrzebuje jeszcze czasu, żeby o wszystkim zapomnieć i stanąć przed tobą.
 - Laura, powiedz mi proszę, gdzie ona jest.
 - Kochasz ją?
 - Co to za pytanie? Oczywiście, że tak.
 - Ufasz jej?
 - Tak.
 - Więc jeżeli ją kochasz i jej ufasz to daj jej jeszcze odrobinę czasu. Ona tego potrzebuje. Ty też z pewnością tego potrzebujesz.
 - Ale...
 - Nie ma żadnego "ale". Patrz - pokazałam głową na laptopa. - Ona już napisała, zrobiła kolejny krok. Teraz wystarczy czekać na następny.
 Uśmiechnęłam się i przytuliłam do brata.

Abby

 - Siema wszystkim! - usłyszałam z dołu głos Harry'ego.
 Podniosłam się z łóżka. Podeszłam do lusterka, poprawiłam moje włosy i makijaż, który się rozmazał. Wzięłam kilka wdechów i wydechów. Nacisnęłam klamkę i wyszłam z pokoju. W salonie siedzieli już wszyscy. Spojrzałam na nich wszystkich, zatrzymując wzrok na Harry'm, który widząc mnie zabrał głos.
 - Chłopaki muszę wam coś powiedzieć.
 - Co tam Kotku chcesz? - powiedział mój kuzyn, który najwidoczniej już wrócił od Eleanor.
 - Wprowadzam się do Laury, ponieważ nie mam ochoty dzielić jednego dachu z Abby. - znowu popatrzył na mnie z takim gniewem.
 - Nie musisz... - powiedziałam. - Zdecydowałam, że wynajmę sobie mieszkanie.
 - Co?! - Louis aż stanął. - O czym mówisz? O czym wy mówicie?
 - Posłuchaj, dobrze wiesz, że ja i Harry się nie dogadujemy...
 - Ale ja myślałem, że tak na żarty.
 - Z nią się tak nie da.
 - Zamknij się, dobrze? Gdyby nie ty wszystko wyglądałoby inaczej! - pokazałam na niego palcem. - Gdyby nie ty!
 - Chyba gdyby nie ty! - Loczek wstał z fotela i podszedł do mnie. - To ty mi rujnujesz życie,  a nie ja tobie...
 - Ty mi je zrujnowałeś!
 Wybiegłam z domu, trzaskając drzwiami. Byłam tak blisko powiedzenia mu prawdy. Tak blisko... Tyle co by to dało? Zacząłby mnie przepraszać? Mówić, że nie chciał? Czy może Louis prędzej by go udusił? Dlaczego życie jest takie trudne?
 Usiadłam na ławce i patrzyłam bezsensu na wiewiórki, który goniły się na drzewie. Po chwili poczułam jakąś ciepłą dłoń na moim ramieniu. Podniosłam głowę i zobaczyłam zatroskaną twarz Zayna.
 - Wszystko w porządku? - zapytał.
 - Chciałabym powiedzieć, że tak, ale to byłoby kłamstwo.
 - Powiedz mi o co chodzi? Dlaczego chcesz się przeprowadzić? I o co chodziło z tym, że Harry ci zrujnował życie?
 - Nie mogę ci tego powiedzieć... Chcę, ale nie mogę...
 - Rozumiem, nie naciskam.
 - Jeżeli chodzi o przeprowadzkę myślę, że to najlepszy pomysł. Nie chcę wiecznie siedzieć wam na głowie, chcę zacząć żyć. Własne mieszkanie? To pierwszy krok. - delikatnie się do niego uśmiechnęłam.
 - Rozumiem... - odgarnął mi kosmyki włosów.- To jak idziemy do domu?
 - Nie... Wolę się przejść.
 - No to wstawaj! - chłopak wstał i podał mi rękę.
 - Zayn?
 - Hmm...?
 - Dziękuję ci, że jesteś tu ze mną. Jesteś wyjątkowym przyjacielem.


Hej. Trochę mi zrobiło się smutno, że pod poprzednimi rozdziałami napisałyście, że nie przepadacie za Abby, ponieważ każdy z bohaterów jest dla mnie jak moje własne dziecko i każde z nich kocham tak samo (: Bardzo dziękuję za wszystkie Wasze komentarze, oczywiście przepraszam Was, jeżeli nie wchodzę na Wasze blogi, ponieważ zbliża się koniec roku a z moimi ocenami licho, więc to jest ostatni dzwonek, żeby cokolwiek nadrobić ^.^ Następny rozdział będzie w piątek, bo wątpię w to, że wyrobię się w czwartek przed komersem, ale jeżeli się uda to dodam (:
Pozdrawiam,
Kinga.