Rozdział trzydziesty drugi

Laura

 Odkąd obudziłam się w domu panowało zamieszanie. Wszyscy chcieli wejść do łazienki, w której siedziała moja mama. Oczywiście, wiedziałam o tym, że sobie poczekamy, więc poszłam do kuchni i nasypałam sobie do miski w słonie moich ulubionych kulek czekoladowych i zalałam je mlekiem. Sięgnęłam po łyżkę i spojrzałam na zaspanych chłopaków czekających pod drzwiami do łazienki.
 - Nie jesteście głodni?
 - Właśnie! - spojrzał na mnie niebieskooki. - Zjadłbym coś.
 Podszedł do stolika, wziął mi moją miskę spod nosa i z ręki wyciągnął moją łyżkę. Na widok mojej miny uśmiechnął się i zaczął jeść płatki. Przewróciłam oczami i podeszłam do szafki.
 - Siostrzyczko! - usłyszałam Loczka. - Zrób mi też.
 - Teraz już wiem, dlaczego chciał mieć młodszą siostrę. - szepnęłam pod nosem. Zrobiłam nam śniadanie - Masz, ale ja pierwsza wchodzę do łazienki.
 - Ale ja byłem pierwszy! - spojrzał na mnie swoimi oczkami.
 - Ale ja zrobiłam ci śniadanie!
 - Ale ja jestem starszy!
 - Ale ja mądrzejsza!
 - Ale ja przystojniejszy!
 - Ale ja jestem dziewczyną!
 - Ale ja...
 - Cześć dzieci! Co macie na śniadanie? - spojrzeliśmy na moją mamę, która miała na sobie szlafrok i turban na głowie.
 Odwróciliśmy głowę w stronę łazienki, gdzie w drzwiach stał uśmiechnięty blondynek.
 - Gdzie dwóch się bije, trzeci korzysta. - pokazał nam język i pośpiesznie zamknął drzwi.
 - Niall! - razem z Loczkiem wydarłam się na cały dom.

Zuza 

 Siedziałam w moim pokoju przed lustrem. Przed sobą miałam różnorodne kosmetyki. Mało kiedy się malowałam, ale dzisiaj była okazja, żeby to zrobić. Spojrzałam w zwierciadło. Moje proste czarne włosy zostały pokręcone i rozpuszczone. Fryzura przypominała naturalną fryzurę Kasi. Do ręki wzięłam czarny eye-liner i zrobiłam długą kreskę na powiekach. Rzęsy pomalowałam tuszem tego samego koloru. Nałożyłam trochę różu na policzki, a na usta różową szminkę. Uśmiechnęłam się. Wstałam i sięgnęłam po moją beżową sukienkę.
 - Zuzka, czy tak mo...- do pokoju wszedł Zayn, któremu mój widok "opadła gęba" - Jak ty ładnie wyglądasz...
 - Dziękuję. - nieśmiało się do niego uśmiechnęłam. - Miałeś jakąś sprawę?
 - Tak. - opamiętał się. - Chciałem zapytać, czy tak mogę wyglądać?
 Spojrzałam na chłopaka, który miał na sobie czarny garnitur, a pod nim białą koszulę, która opinała się na jego ciele oraz wąski krawat. Włosy starannie były ułożone jak to Zayn. W tej chwili miałam ochotę podejść do niego i pocałować w usta. 
 - Może być. - powiedziałam bezbarwnym głosem i odwróciłam głowę.
 - Coś się stało?
 - Ee... Nie. Tylko... - znowu zamilkłam.
 - Tylko?
 - Po prostu cieszę się, że Kasia jest szczęśliwa.
 - Ja też się bardzo cieszę.

Kasia 

 Zakładałam właśnie moją sukienkę, ale myślami byłam wciąż przy mojej rozmowie z mamą. Nie jest łatwą rzeczą pogodzić się z tym, że nikt mi wcześniej nie powiedział prawdy o moim ojcu. Nie chciałam mamie tego wyrzucać, ponieważ rozumiem, że trudno było jej o tym mówić, ale również dlatego, że nie chciałam się z nią kłócić w dniu jej ślubu. Pociesza mnie ten fakt, że wiem już o Alanie wystarczająco dużo. Przez większość swojego życia myślałam, że był on draniem, który przeleciał moją matkę i zostawił ją samą z dzieckiem, a prawda jest taka, że nie wiedział o moim istnieniu, a wyjechał z powodu swojej choroby.
 Spojrzałam do lustra. Znowu ujrzałam w nim dziewczynę o rudych włosach, które zostały spięte w niedbałego koka. Ciemne oczy podkreślone były beżowym cieniem. Na usta nałożyłam czerwoną szminkę.
 Zerknęłam na zegarek. Za jakieś 40 minut ma przyjechać pani Ania razem z resztą, a za godzinę zacznie się msza. Podeszłam do okna i spojrzałam na piękną panoramę Krakowa.

 Zuza 

 Szybo złapałam moją torebkę i wybiegłam z domu. Na podjeździe czekała już mama Laury razem z resztą. Usiadłam koło Zayna, który zdejmował właśnie swoją marynarkę. Znowu czułam jego perfumy.

 - Ładnie wyglądasz. - usłyszałam głos Loczka, który siedział na miejscu obok kierowcy.

 - Dziękuję. - lekko zarumieniłam się i spuściłam wzrok.
 Do Krakowa dojechaliśmy w jakieś półgodziny. Kościółek, w którym pani Daria miała wziąć ślub był bardzo ładny. Odwróciłam się do reszty i teraz mogłam się przyjrzeć ich strojom. Laura miała na sobie jasnoróżową sukienkę. Włosy miała wyprostowane, a nad czołem ciągnął się warkoczyk. Na ustach miała tylko błyszczyk. Wzrok przeniosłam na Nialla i Harry'ego. Prawdę mówiąc ich strój niczym się nie różnił od Zayna. Spojrzałam się na panią Anię, która miała długą, zieloną sukienkę. Była ona bardzo piękna jak ona sama.
 - Jesteście już! - usłyszałam ten kochany głosik Kasi.
 Odwróciłam się i zobaczyłam Rudzielca u boku chłopaka o ciemnych włosach. Przytuliłam się do niej.
 - Jak ty ślicznie wyglądasz.
 - Och... Dziękuję, ty również.
 - Kasia!
 Nim się obejrzałam Harry trzymał już dziewczynę w ramionach. Zrobiło mi się w serduszku tak ciepło. Spojrzałam na chłopaka, który towarzyszył mojej przyjaciółce. Uśmiechnęłam się do niego, na co i on odwzajemnił swój uśmiech.
 - Kasia, może przedstawisz nam swojego znajomego? - zapytam.
 - Och... - oderwała się od Loczka i zwróciła się po polsku do nieznajomego. - Nie obrazisz się jak będziemy mówić po angielsku?
 - Mówisz tak jakbym nie znał angielskiego. - pokazał jej język.
 - Kochany jesteś. - spojrzała na nas. - Poznajcie Adama, brata Igora. - na te słowa ja i Laura zaczęłyśmy się śmiać, bo dobrze pamiętałyśmy jak Kasia nie wiedziała jak go nazywać i nie przesadzała ze słowami, że jest przystojny.
 - Wszystko z wami dobrze? - usłyszałam Zayna.
 - Tak. - powiedziałyśmy z Laurą na raz i znowu zaczęłyśmy się śmiać.
 - Te śmieszki. - Kasia znowu wróciła do przedstawiania. - To Laura i Zuza. - pomachałyśmy mu. - Ten Loczek to Harry.
 - Ten Harry?
 - Tak. - uśmiechnęła się. - To ten, o którym ci mówiłam.
 - Co o mnie mówiłaś?
 - To, że jesteś najukochańszym chłopakiem na świecie. - pocałowała go w usta. - Dobra koniec tych czułości. Ten blondyn to Niall, a ten czarnowłosy to Zayn.
 - Cześć. - Adam podał im rękę.
 - Nie chcę wam Skarby przeszkadzać. - zaczęła pani Ania. - Lecz zaraz zacznie się ceremonia.

Kasia 

 Razem z wszystkimi weszliśmy do kościoła. Ja i Harry usiedliśmy w pierwszej ławce, cały czas trzymając się za ręce. Cieszę się, że jest ze mną w tym ważnym dla mnie dniu. Za mną usiadła Laura razem z Niallem oraz Zuza z Zaynem. Usłyszałam tą weselną melodię. Wstałam i odwróciłam się. Ujrzałam moją mamę w pięknej, długiej sukni, trzymającą się ramienia Igora. Do moich oczu napłynęły łzy. Nareszcie będzie szczęśliwa. Za nią szła mama Laury, które przyjaźnią się od wielu lat. Świadkiem pana młodego był Adam, który znowu robił śmieszne miny. On chyba nigdy nie będzie poważny.
 Przez całą ceremonię na mojej twarzy gościł uśmiech. Kiedy nadszedł moment przysięgni, zacisnęłam mocniej rękę Harry'ego. Chłopak od razu zrozumiał, o co chodzi i uśmiechnął się.

 - Ja Igor biorę sobie Ciebie Dario za żonę i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci, Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący, w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci.

 - Ja Daria biorę sobie Ciebie Igorze za męża i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę aż... 
 Po moich policzkach popłynęły łzy.

Laura

 Z przyjemnością patrzyłam na szczęście tych dwóch osób stojących przy kobiercu. Przeniosłam wzrok na Kasię i Harry'ego, którzy stali przytuleni do siebie. Cieszę się, że mój kochany Rudzielec nareszcie będzie miał rodzinę, o której tak marzył. Poczułam jak Niall dotyka mojej ręki. Podniosłam wzrok i spojrzałam na niego.
 - Idziemy? - zapytał swoim głosem.
 - Tak.
 Razem z resztą gości wyszliśmy z kościoła, gdzie ustawiliśmy się w kolejce do składania życzeń. Stanęłam za Kasią, która właśnie podeszła do swojej matki. Przytuliła się do niej. Zobaczyłam jak do oczu pani Darii napływają łzy. Kiedy Rudzielec podszedł do Igora, ja z uśmiechem na twarzy podeszłam do panny młodej.
 - O jej! Życzę pani dużo szczęścia i radości oraz tego, żeby każdy kolejny dzień napełniał was coraz większą miłością.
 - Dziękuję. - przytuliłyśmy się.

Zuza 

 Minęło już kilka godzin od ceremonii. Na sali wszyscy się bawią na całego. Właśnie skończyłam  tańczyć ze starszym panem. Usiadłam przy stoliku i zobaczyłam jak Igor podchodzi do DJ i szpece mu coś na ucho, na co tamten kiwie głową. Po chwili wyłączył muzykę i sięgnął po mikrofon.
 - Panowie i panie proszę was o zajęcie miejsc. - poczekała chwilę aż wszyscy posłuchają go. - Pan młody chciałby coś dla was, a przede wszystkim dla pięknej żony zaśpiewać.
 Podał mu mikrofon i zaczął grać " Tu Amor" . Kiedy usłyszałam głos Igora zapomniałam o wszystkim innym. Nie pomyślałabym, że ma taki piękny głos. Po jakimś czasie usłyszałam brawa.
 - Z wszystkimi damami dzisiaj tańczyłem, ale z tobą chyba jeszcze nie. - podniosłam głowę i zobaczyłam Adama. - Zatańczysz?
 - Jasne.
 Ujęłam jego dłoń i weszliśmy na parkiet. Na moje szczęście leciała wolna piosenka. Położyłam jedną rękę na jego ramieniu, a drugą złapałam jego rękę, on zaś swoją wolną dłoń położył mi na plecach. Zaczęliśmy się bujać w rytm muzyki. Cały czas patrzyłam na innych gości albo na moje stopy. W pewnej chwili podniosłam głowę i spojrzałam w oczy Adama. Były one piwne...

 - To ty! - szepnęłam.

 - Dopiero mnie teraz poznałaś? - uśmiechnął się.

 - Przepraszam za ten wczorajszy pocałunek, ale...

 - Nie musisz się tłumaczyć. Było nawet przyjemnie. - uniosłam brwi. - No wiesz. Wracasz sobie do domu, a tutaj ktoś rzuca się na ciebie i całuje. - piosenka się skończyła. - Dziękuję za taniec. - pocałował moją dłoń i uśmiechnął się.

 - To ja dziękuję! - odeszłam. Miałam już usiąść, ale ktoś mnie pociągnął za rękę. - Ej!

 - Cicho siedź! - usłyszałam głos Zayna. - Ze mną jeszcze nie tańczyłaś, a leci wolny kawałek.

 Usłyszałam polską piosenkę "Po prostu miłość". Bardzo ją lubiłam. Moje ręce zarzuciłam na jego ramiona, a głowę przytuliłam do jego torsu. Czułam jak biło jego serce. Było to takie niesamowite. Rozejrzałam się po sali, gdzie ujrzałam dwie zakochane parki. Pięknie razem wyglądali. Wzrok przeniosłam na Zayna, który cały czas na mnie patrzył. Uśmiechnęłam się do niego, a ten się nade mną pochylił i pocałował. Moje serce zaczęło szybciej bić. Jego ciepłe usta były jak zakazany owoc. Do moich oczy napływały łzy. Nie chciałam tego kończyć, ale musiałam. Odsunęłam się od niego i wybiegłam z sali.

Laura

 Zobaczyłam to! Wreszcie się pocałowali. Tyle czekałam na to, żeby to zobaczyć. Po chwili dziewczyna odsunęła się od niego i wybiegła z sali. Spojrzałam na Kasię, która też to zauważyła. Razem wybiegłyśmy za dziewczyną. Znalazłyśmy ją płaczącą pod drzewem. Podeszłyśmy do niej.

 - Skarbie, co się stało? - nie usłyszałam odpowiedzi na moje pytanie. - Wiesz, że możesz nam powiedzieć wszystko. Chodzi o Zayna, prawda?

 - Tak i nie. - powiedziała swoim słabym głosem, podniosła swoją zapłakaną głowę i spojrzała na coś za nami. Stali tam chłopcy, chciałam już powiedzieć, żeby sobie poszli, ale przerwała mi dziewczyna. - Niech zostaną. Oni też powinni wiedzieć.

 - Wiedzieć? - zapytał Zayn.

 - Zayn... my nigdy nie będziemy...- Zuza cała się trzęsła. - Mogli być razem...

 - Nie rozumiem? Ja cię kocham. - dziewczyna na te słowa jeszcze bardziej się rozpłakała.

 - Zayn, ja ciebie... też, ale ja... - znowu zamilkła.

 - Kotku, o co chodzi? - dotknęłam jej policzka.

 - Ja mam... HIV'a. 

 Na te słowa zamarłam. Patrzyłam się tylko na siadającą na ziemię Zuzannę. Po głowie chodziły mi cały czas jej słowa:  Ja mam HIV'a.

 Ten rozdział chyba najtrudniej było mi napisać. Bardzo polubiłam moją bohaterkę Zuzę i czasem miałam ochotę udusić swoją wyobraźnię za ten pomysł. Mam nadzieję, że docenicie ten rozdział...

 Bardzo dziękuję Wam za wszystkie komentarze pod ostatnim rozdziałem. (: Zapraszam Was również na mojego bloga, który piszę z black.character: Look After You. 

 Następny rozdział prawdopodobnie w niedzielę. Dziękuję jeszcze raz i z niecierpliwością czekam na kolejne komentarze.

Kocham, 

Kinga.