Rozdział trzydziesty piąty

Laura 

 Szłam obok Harry'ego, który odkąd zobaczył Abby nie potrafił się opanować. Cały czas pod nosem coś szeptał. Byłam pewna, że planował jak pozbyć się dziewczyny.
 - Wszystko w porządku? - zapytałam.
 - Teraz tak. - spojrzał na mnie i zmusił się do uśmiechu. - Oni wszyscy wiedzieli, że ona przyjedzie, prawda? - odwróciłam wzrok - Wiedziałem... Dziękuję, że pozwoliłaś mi iść z sobą. Nie wiem, czy wytrzymałbym tam dłużej.
 - Dlaczego jej tak nie lubisz? Jest bardzo zabawną i wygadaną dziewczyną.
 - Znałem ją jeszcze przez założeniem One Direction. Chodziliśmy do tej samej szkoły. Ona zawsze się śmiała z mojej fryzury, mojego ówczesnego zespołu, itd. Wszyscy mi mówili, że ona tak tylko sobie żartuje, ale ja miałem tego dosyć. Pewnego dnia dowiedziała się, że podoba mi się dziewczyna z klasy wyżej. Powiedziała jej o tym i tak się stałem pośmiewiskiem. Kiedy poszłem do X- Faktor, miałem nadzieję, że będę mógł o Abby zapomnieć. Poznałem chłopaków i zaczęliśmy naszą karierę. Pewnego dnia Louis poinformował mnie, że przyjedzie jego kuzynka. Pomyślałem sobie: No to fajnie, może będzie ładna. Kiedy weszła do naszego domu i ją zobaczyłem, myślałem, że zwariuję. Ona się tak bezczelnie do mnie uśmiechała. Od tamtego czasu nie ważne co zrobię to mnie skrytykuje.
 - Biedaczek. - przytuliłam się.
 W oddali, na ławce ujrzałam siedzącą dziewczynę. Na początku myślałam, że to ktoś inny, ale była to Alice. Na głowie miała dwa warkocze, w które były wpięte granatowe pasemka. Była ubrana w ciemne rurki i luźną, białą bluzkę z jakimś dziwnym motywem. Kiedy podeszliśmy bliżej, spojrzała na nas. Na widok Loczka się trochę skrzywiła, ale po chwili znowu zaczęła się uśmiechać. Wstanęła i mocno mnie przytuliła.
 - Nareszcie widzę cię. - powiedziała swoim przyjemnym głosikiem - Dziękuję, że przyszłaś.
 Podeszła do Harry'ego, chcąc go przytulić. Ten tylko po kiwał głową.
 - Wybacz, żadnego tulenia. Masz szczęście, że w ogóle z tobą gadam. - odwrócił głowę, ale po chwili się do niej przytulił. - Hmm... Ładnie pachniesz.
 - Dziękuję. -odsunęła się od niego. - Posłuchajcie chciałabym wam podziękować, że wtedy pomogliście mi. Zawiadomiliście Andrew'a...
 - Andrew'a? - spytał Loczek.
 - Mojego opiekuna. - uśmiechnęła się.
 - Chciałaś mi coś wytłumaczyć.
 - Tak. - usiadła na ławce, zachęcając nas, żebyśmy zrobili to samo. - Chciałam was przeprosić za to, że wyjechałam, nic wam nie mówiąc. Po prostu musiałam przemyśleć pewne sprawy... Wiecie jak to jest, kiedy ma się za złe swoim rodzicom za to kim byli? Ja tak zawsze miałam. Nienawidziłam swojej matki, ponieważ piła, brała i biła mnie... John nic z tym nie robił. Po jej śmierci uciekłam, zostawiając mu wszystkie pamiątki po moich rodzicach łącznie z domem. Przez te wszystkie lata myślałam, że wymienił on to na alkohol, ale... - zauważyłam jak po jej policzkach płynęły łzy. - On wszystko zostawił, znalazł pracę oraz poszedł na odwyk. Powiedział, że zrobił to z miłości dla mnie... Bałam się, kiedy mnie porwał, ale kiedy po waszym telefonie wrócił do domu, wszystko mi wyjaśnił... Po jego śmierci załamałam się trochę. Chociaż był moim ojczymem, to kochałam go. Czasem bardziej niż moją własną matkę... Wróciłam tam, do domu, w którym się wychowałam. Postanowiłam przejrzeć szuflady, gdzie znalazłam to.
 Z torebki wyciągnęła, zżółkniętą kopertę zaadresowaną do niej. Zaczęła czytać na głos.

 Kochana Alice,
jeżeli to czytasz to mnie już nie ma i nie miałem okazji Cię poznać. Zadasz pytanie skąd wiem o tym. Postanowiłem, że w każde Twoje urodziny będę pisał taki list, żebym mógł się z Tobą pożegnać, ponieważ życie jest nieprzewidywalne. Mam jednak nadzieję, że nie będziesz musiała czytać tego pierwszego. Siedzę teraz w Twoim pokoiku i patrzę na Ciebie jak bawisz się misiem. Uszczęśliwia Cię to. Widzę to po Twoich uśmiechniętych oczkach. Masz je takie same jak u mamy. Po mnie to chyba odziedziczyłaś kolor włosów.
 Kochanie, nie miałaś okazji mnie nigdy poznać, więc się przedstawię. Nazywam się Patrick Watson, mam 21 lat. Urodziłem się w Dublinie. Miałem siostrę bliźniaczkę, która wieku 15 lat zmarła na raka. Nazywała się Alice. Tak to nie przypadek, że się tak nazywasz. Moi  rodzice zginęli w wypadku samochodowym, kiedy mieliśmy 6 lat. Nasza ciocia zgodziła się nami zająć. Była to najukochańsza osóbka, jaką znałem. No oczywiście, zaraz po niej była Twoja mama. Piękna kobieta. Poznaliśmy się w liceum. Była to miłość od pierwszego wejrzenia. Miłość to wielka rzecz. Mam nadzieję, że Ty też kiedyś znajdziesz swoją Miłość.
 Kochanie, przepraszam, że nie byłem podczas stawiania Twoich pierwszych kroków, podczas nauki jazdy na rowerze, czy też podczas Twojego ślubu. Chciałbym Cię zaprowadzić do ołtarza... Alice, wiedz, że Cię kocham i zawsze będę, nie ważne, czy jestem tutaj na ziemi czy tam w górze. Zawsze będę z Tobą.
 Kocham Cię,
Twój Tata.

PS. W kopercie znajdziesz nasze wspólne zdjęcie.

 Dziewczyna otarła łzy i wyciągnęła zdjęcie. Był na nim wysoki chłopak o pięknych niebieskich oczach i ciemnych włosach, przytulający brązowowłosą dziewczynę o czarnych oczach, która przypominała mi Alice. Dziewczyna trzymała w rękach małą dziewczynkę, która pociągała ją za
włosy.
 - Nie pamiętam mojej matki takiej szczęśliwej. - dotknęła zdjęcia. - Ile bym dała, żeby go poznać.
 - Nie wiem, co powiedzieć w takiej sytuacji. - powiedział Loczek, który starł spływającą łzę po jej policzku.
 - Dziękuję, że jesteście. Nareszcie mam przyjaciół. - uśmiechnęła się.

Abby 

 Siedziałam razem z moim kuzynkiem w salonie, oglądając jakiś nudny film o marchewkach. Nie rozumiałam Louisa jak może jeść to pomarańczowe zło. Wstałam i poszłam do swojego pokoju, a dokładnie do Louisa. Zgodził się na to, żeby mnie tam przechować. Wyciągnęłam z torebki paczkę papierosów i wyszłam na balkon, gdzie stał Zayn.
 - Co tak tutaj sam stoisz? - zapaliłam papierosa i spojrzałam na strapionego chłopaka. - Co się stało?
 - Nic. - powiedział oschle.
 - Zayn! Jesteśmy przyjaciółmi, więc? Chodzi o jakąś dziewczynę? - pokiwał głową. - Zdradziła cię?
 - Nie, po prostu nie możemy być razem.
 - Grubsza sprawa. - wyciągnęłam paczkę i przystawiłam mu ją pod nos. - Zapalisz?
 - Jasne. - na  jego twarzy pojawił się uśmiech. - Nowy? - dotknął mojej ręki.
 - Tak. - spojrzałam na swój tatuaż: Never lose hope.
 - Piękne słowa.

Alice 

 Siedziałam przytulona do Laury, patrząc na Loczka, który czytał mój list od ojca. Chyba już to robi po raz czwarty, ale nie chcę mu robić przykrości i go zabierać. Cieszę się, że znowu wróciłam do tej dwójki. Są oni chyba moimi jedynymi przyjaciółmi. Chociaż mieszkam z dwiema przyszywanymi siostrami i trójką braci to praktycznie nie mam z nimi kontaktu. Czasem zastanawiam się, czy wiedzą jak się nazywam. Poczułam na policzku kroplę. Spojrzałam w górę, gdzie nad nami wisiały ciężkie chmury, z których lada moment może spaść deszcz. Szybko zabrałam Loczkowi mój list i spakowałam do torby.
 - Coś się stało? - zapytała mnie Laura.
 - Zaraz zacznie lać.
 - Faktycznie! - chłopak spojrzał w górę. - Ruszmy się. Może zdążymy dojść do mnie nim się rozpada.
 - Co?! Ja do ciebie nie idę. Chociaż nie dawno straciłam ostatnią... - nie wiedziałam, co
tutaj powiedzieć. - Bliską osobę to nic się nie zmieniło w stosunku do twojego zespołu. Nie chcę ich nawet widzieć na oczy, co jeszcze poznawać.
 - Wolisz moknąć? - uniósł swoją jedną brew.
 - Nie musisz ich poznawać jako zespół - odezwała się Laura. - Nie lubisz tego jak śpiewają, ale nie kim są. Takie samo nastawienie miałaś do Harry'ego, a teraz jest twoim przyjacielem.
 - Może masz rację... No dobra chodźmy, ale ostrzegam, że nie ręczę za swój język. - uśmiechnęłam się do nich i wstałam z ławki. - No wstawać! -
 - Wiesz, co Alice? - zagadał Harry, który jeszcze siedział na ławce.
 - Co?
 - Tęskniłem za tobą.

 Rozdział trzydziesty piąty. (: Zdałam sobie sprawę, że nie mogę przywiązywać zbyt wielkiej wagi do komentarzy. Jeżeli chcecie to skomentujecie, jeżeli nie to nie. Dzięki ankiecie teraz wiem, że mojego bloga czyta dużżżżo więcej osób niż przypuszczałam (: Dziękuję Wam za to ;** Teraz bardzo zła wiadomość. Jako, że jestem po egzaminach to nauczyciele zaczynają nas dręczyć sprawdzianami, dlatego następny rozdział najwcześniej się pojawi w czwartek. Dlaczego mówię najwcześniej? Ponieważ nie wiem, czy zdążę napisać następny rozdział na czas. (: Jeszcze raz dziękuję za to, że czytacie mojego bloga i czasem komentujecie ^.^

Kocham,

Kinga.