Rozdział dwudziesty

 Jakiś czas stałam przed moim domem, patrząc Niallowi w oczy. To co stało się przed kilkoma chwilami na pewno zmieni moje życie.
 - Niall? - szepnęłam.
 - Hm..?
 - Co ci powiedział mój dziadek tamtego dnia, w szpitalu? - chłopak uśmiechnął się.
 - Dał mi do zrozumienia, że jesteś największym skarbem na świecie.
 - I tylko tyle?
 - To mi w zupełności wystarcza. - pocałował mnie.
 Nasz pocałunek został przerwany przez mocne trzaśnięcie drzwiami. Spojrzałam w ich stronę. Stała tam zapłakana Isabel. Szybko podbiegłam do niej.
 - Isabel, co się stało?
 - Nie wiedziałam, że ty tutaj jesteś.... - otarła swoje zapłakane oczy. - Ja już pójdę.
 - Isabel?
 - Daj mi spokój! - krzyknęła mi w twarz- Nie chcę mi się z tobą gadać.
 Pobiegła w kierunku Milkshake City. Spojrzałam na Nialla, który był zaskoczony zachowaniem dziewczyny. Weszliśmy do domu. Powiedziałam niebieskookiemu, żeby wszedł do salonu, a ja poszłam do Christiana. Zapukałam do jego pokoju skąd usłyszałam krótkie: odejdź. Nie zważając na te słowa, weszłam do pokoju. Zastałam tam pakującego się braciszka.
 - Gdzie ty znowu jedziesz?- spytałam.
 - Wracam do Polski. - spojrzał na mnie. - Teraz wyjdź.
 - O nie! Wyjdę jak mi to wszystko wyjaśnisz.
 - Co mam ci wyjaśniać?!
 - Nie krzycz! Głucha nie jestem, jeszcze. - podeszłam do niego i dotknęłam jego ręki.
 Ten usiadł na łóżku i schował twarz w swoje dłonie. Usiadłam koło niego i mocno go przytuliłam. Nigdy nie lubiłam patrzeć na niego jak płacze, bo był wtedy taki bezbronny.
 - Co się stało? - odsunęłam jego dłonie od twarzy.
 - Zerwaliśmy ze sobą. - powiedział cicho.
 - Dlaczego? - do moich oczu napłynęły łzy.
 - Za bardzo mi zależało na tym, żeby była szczęśliwa. Zaproponowałem jej, żeby zrezygnowała z pracy, a ja fundowałbym jej studia. Nie chciała się na to zgodzić i pokłóciliśmy się. Powiedzieliśmy sobie, że to koniec... Najgorsze jest to, że powiedziałem jej prosto w twarz, że ją nie kocham.
 - Naprawdę?
 - Oczywiście, że nie. Kocham ją ponad wszystko. - umilkł na chwilę. - Laura idź już...proszę.
 - Dobrze.
 Wyszłam z pokoju i zamknęłam za sobą drzwi. Zeszłam na dół, gdzie panowała cisza. Kiedy weszłam do salonu wszyscy spojrzeli na mnie.
 - Laura, co się stało? - spytała Zuzanna.
 - Christian i Isabel zerwali ze sobą. - usiadłam obok Nialla. - Mam prośbę, czy możemy nie rozmawiać o tym?
 - Z przyjemnością. - powiedziała Kasia. - Wystarczy, że z tysiąc razy rozmawiałam o tym z moją mamą. Harry? - zwróciła się do Loczka.
 - Słucham?
 - Co robisz 14 października?
 - Na pewno się nie uczę. Jakieś propozycje?
 - Wspaniale. - podbiegła do swojej torebki, która leżała w przedpokoju. Wyciągnęła z niej kopertę. - Proszę.
 - Co to jest? - zapytał. - Co tutaj pisze?
 - To jest zaproszenie na ślub mojej mamy. - uśmiechnęła się. - Mam nadzieję, że zgodzisz się, żeby mi towarzyszyć.
 - Z przyjemnością. - pokazał swoje dwa rządki białych zębów.
 - Właśnie. - Zuzka klepnęła się w czoło. - Nie żebym zapomniała, ale Zayn, czy zgodzisz się mi towarzyszyć na ślubie? - spojrzała na niego.
 - A masz takie zaproszenie?
 Nachyliła się nad nim i szepnęła mu na ucho:
 - Zapomniałam zabrać, wybaczysz mi?
 - Zastanowię się.
 - Jak chcesz. - powiedziała na głos. - Niall może ty wybierzesz się ze mną?
 - Wybacz Skarbie, ale on idzie ze mną. Prawda? - spojrzałam na niego.
 On tylko się uśmiechnął i kiwnął głową.
 - To jeszcze został braciszek Igora. - uśmiechnęła się Zuzka.
 - Braciszek? - Zayn poruszył się.
 - Tak... Podobno bardzo przystojny.
 - Proszę bardzo. Możesz sobie z nim iść. Ciekawe jak długo z tobą wytrzyma. - puścił jej oczko.
 - Zayn! - uderzyła go w głowę. - Zapomnij, że pójdę na ten twój koncert. - wstała przerzuciła swoje włosy za plecy i poszła na górę.
 - Czy to miało coś znaczyć? - uniósł brew i zaraz pobiegł za nią.
 Zaczęliśmy śmiać się. Dobrze wiedziałam, że Zayn nie będzie miał łatwo. Zuzanna jest bardzo dobrą aktorką, a udawanie, że jest urażona jego słowami to dla niej pikuś. Spojrzałam na Kasię i Harry'ego, którzy grali na palce. Położyłam głowę na ramieniu Nialla i spojrzałam w jego oczy.
 Chłopcy siedzieli u nas jeszcze kilka godzin. Kiedy już poszli, mogłyśmy wreszcie iść spać. Następnego dnia zostałam obudzona przez mojego brata o 6:00. Powiedział mi, żebym zeszła na dół i tak zrobiłam. Zastałam tam Kasię i Zuzę z walizkami.
 - Wyjeżdżacie? - spytałam, ponieważ miały jutro wyjechać.
 - Tak się składa, że Christian dzisiaj wraca do Polski, więc zdecydowałyśmy, że my też pojedziemy. - powiedziała na jednym tchu Kasia.
 - Wyjeżdżasz? - zwróciłam się do brata.
 - Mówiłem ci wczoraj.
 - Tak, ale ja myślałam, że tak tylko mówisz. Na ile tam jedziesz i co ze mną?
 - Jadę na tydzień lub dwa. Babcia i dziadek jutro tutaj się wprowadzą na te pare dni.
 - Wspaniale. - powiedziałam pod nosem.
 Przytuliłam się do dziewczyn. Oczywiście nie odbyło się bez łez. Następnie podeszłam do Christiana, kazałam mu pozdrowić i ucałować ode mnie mamę, a ja sama się do niego przytuliłam. Stałam na dworze, patrząc jeszcze jakiś czas na zakręt, za którym zniknęły trzy najważniejsze osoby. Wróciłam do domu i zrobiłam sobie śniadanie. Nie miałam ochoty dzisiaj iść do szkoły, ale nie chciałam też zostać sama w mieszkaniu. Pobiegłam na górę, wzięłam szybki prysznic, założyłam dżinsowe spodnie, zieloną koszulę oraz tego samego koloru tenisówki. Spojrzałam na zegarek. Była 7:20. Poszłam do salonu i włączyłam sobie telewizję. Bajki, bajki, powtórki, powtórki, wiadomości. Zostawiłam na tym. Nic nowego się w Anglii nie dzieje. Królowa Elżbieta wróciła z jakieś podróży. Niestety nie zrozumiałam dokładnie o czym dziennikarz mówił. W pewnej chwili mój telefon się odezwał. Nie patrząc na to kto dzwoni odebrałam.
 - Halo?
 - Laura, gdzie ty jesteś? - usłyszałam głos Loczka.
 - Gdzie ja mogę być?
 - Na pewno nie tam, gdzie powinnaś. - spojrzałam na zegarek, który pokazywał 7:48.
 - Kurcze!
 Szybko zebrałam się i wybiegłam na dwór. Samochód Harry'ego już tam stał. Weszłam do środka, uśmiechając się przepraszająco. Wygodnie usiadłam i zapięłam pas. Podczas drogi nie rozmawialiśmy ze sobą, ponieważ zielonooki starał się nas dowieść na czas. Kiedy zaparkował już na szkolnym parkingu, ruszyliśmy w kierunku szkoły. Zdążyliśmy przed zamknięciem drzwi. Następnie pobiegliśmy w stronę sali matematycznej. Niestety pierwsza lekcja była z naszą wychowawczynią.
 - Prze-prze-przepraszamy za spóźnienie... - powiedział zmachany Harry.
 - Miałam już nadzieję, że nie przyjdziesz. - powiedziała White.- Styles i Knight siadać.
 Bez gadania ruszyliśmy w kierunku swoich ławek. Na moim miejscu siedziała dziewczyna o czarnych włosach z niebieskimi pasemkami, miała także tego samego koloru soczewki. Była nawet bardzo ładna.
 - Przepraszam ja tu siedzę. - uśmiechnęłam się do niej.
 - Serio? - spojrzała na mnie. - Od kiedy? - uniosła jedną ze swoich ciemnych brwi.
 - Od początku roku.
 - Ups. - uśmiechnęła się chytrze . - Od dzisiaj będziesz musiała się pocieszyć pierwszą ławką.
 - Ej ty! - odezwał się Harry. - Ona tutaj siedzi.
 - No chyba nie.
 - Knight, Styles i... Watson do gabinetu dyrektora! - odezwała się White.
 Z opuszczoną głową poszłam razem z Loczkiem i Nową do poczekalni.
 - Świetnie! - odezwała się dziewczyna. - Teraz muszę tutaj siedzieć z Królewną i panem z One Direction.
 - Wiesz kim jestem? - uśmiechnął się Harry.
 - Wiem. - prychnęła.
 - Jesteś naszą fanką?

 - Brakuje tam jeszcze przedrostka "anty" i się zgadza.

 Spojrzała na niego jakby chciała go zabić. Na całe szczęście do poczekalni wszedł nasz dyrektorek, który na widok Loczka klępnął się w czoło, z czego sekretarka zaczęła się śmiać.


Kochane! Rozdział dwudziesty jak obiecałam. Bardzo dziękuję za Wasze wszystkie komentarze oraz za ponad 12 tys. wejść. Michał cieszę się, że przełamałeś się i przeczytałeś mojego bloga ^^ Ten rozdział dedykuję Natalii ;***
Następny rozdział dodam jutro, ale pod warunkiem, że będziecie grzeczne ^^

Złociutkich kaczuszek,
jajeczek dzbanuszek,
słodziutkich baranków,
słonecznych poranków,
wiosennej euforii,
a w brzuszku świątecznych kalorii.

Życzy Kinga