Rozdział siedemnasty

 Nie zdążyłam do końca zadać pytania, a do pokoju już wleciały dwie osoby.
 - Kasia? Zuzka? - na mojej twarzy malowało się zdziwienie, ale po chwili wybuchłam śmiechem. Nie czułam się tak dobrze od kilku dni. Rzuciłam się im na szyję i wyściskałam je. - Co wy tutaj robicie?
 - Skarbie za niedługo wesele, a trzeba jakoś wyglądać. - uśmiechnęła się Kasia.
 - No i oczywiście, nie dzwoniłaś do nas. - Zuza założyła swoje dłonie na biodrach i zaczęła tupać nogą. - Twój własny brat musiał do nas zadzwonić.
 - Zadzwonił do was? - spojrzałam na Christiana, który cały czas stał w drzwiach.
 - Martwiłem się o ciebie.
 - Zawsze wiedziałam Laura, że masz pożądnego brata. - spojrzała na niego i uśmiechnęła się.
 - I zajętego. - powiedział i zmył się.
 - Myślałam, że już się w nim odkochałaś. - dugnęła ją Kasia.
 - No i odkochałam, ale on tym nie wie. - pokazała nam swoje ząbki. - Ciekawa jestem, kiedy Christian mnie zaprosi do kina! - zaczęła tak głośno mówić, iż byłam pewna, że cała ulica ją słyszała, ale i tak nie zrozumiała.
 - Nigdy! - odezwał się ze swojego pokoju.
 Zaczęłyśmy się śmiać. Wskoczyłyśmy na łóżko i zaczęłyśmy rozmawiać. Opowiedziałam im jak było na urodzinach, o tym, że Niall ma dziewczynę - tutaj były zaskoczone - to jak nakrzyczałam na Harry'ego. Przytuliły mnie i zaczęły nawijać, co tam nowego w Polsce. Zuzanna niedawno zdała na prawo jazdy, a Kasia poznała rodzinę Igora. Troszkę załamała się, ponieważ jego brat jest w naszym wieku i jest bardzo przystojny.
 - I jak ja mam się do niego zwracać? Wujku? - chwyciła się za głowę.
 - Oj tam. - Zuza machnęła niedbale ręką. - No to wszystko już jest nadrobione, więc co robimy?
 - Nie wiem. - powiedziałam na raz z Kasią. Zawsze tak mówiłyśmy, ponieważ wiedziałyśmy, że Zuzka ma najlepsze pomysły.
 - Super. - uśmiechnęła się i sięgnęła do swojej torby, wyciągnęła z niego laptopa. - Jest w tym domu jakieś miejsce, którego nie widział Zayn i Harry?
 - Dlaczego pytasz? - spytałam.
 - Porobimy sobie z nich żarty.
 - Jestem za! - Kasia podskoczyła na łóżku.
 - Chyba nie widzieli tylko sypialni Christiana, ale nie wiem, czy się zgodzi.
 - Ja to załatwię. - poruszała swoimi brwiami.
 Wyszła z pokoju. Z Kasią podeszłyśmy do drzwi i spojrzeliśmy na wchodzącą do pokoju brata dziewczynę. Cały czas się chichrałyśmy. Po chwili z sypialni wyszedł Christian i spojrzał na nas jak na nienormalne.
 - Wchodźćcie! - zawołała czarnowłosa.
 - Co ty zrobiłaś? - spytała Kasia.
 - To się nazywa kobiecy urok. - przerzuciła włosy za plecy.
 - Tak naprawdę? - podniosłam jedną brew i skrzyżowałam ręce.
 - No dobrze. Obiecałam, że nie narobię mu wstydu przed Isabel.
 Pokręciłam głową. Zuzanna i Kasia usiadły na łóżku, kładąc przed sobą laptopa. Ja usiadłam na fotelu tak, żeby widzieć ekran laptopa, ale kamerka mnie nie rejestrowała. Włączyły skype. Był tam Harry i Zayn, więc przez moment zastanawiały się, do którego zadzwonić. Wypadło na Zayna.
 - O cześć dziewczyny! - uśmiechnął się na ich widok chłopak. 

 - Cześć. - pomachały mu. - Jest tam gdzieś Harry? - zapytała Kasia.
 - Chwila. - wstał od biurka i podszedł do drzwi, które było widać na ekranie - Harry! - zaczął drzeć się na cały głos. - Harry! - usiadł do biurka i uśmiechnął się.
 - Czego się drzesz? - do pokoju wleciał Loczek w samych bokserkach. Ja i dziewczyny zaczęłyśmy się śmiać, ten na ich widok troszkę się zaczerwienił, ale podszedł do szafy Zayna i wyciągnął jakąś bluzkę.
 - Ej! To jest moje! - ciemnooki spojrzał na niego.
 - Cicho bądź! - usiadł obok niego. - Cześć dziewczyny! Co tam u was słychać?
 - U nas wszystko w porządku, a co u was słychać? - powiedziała Kaśka.
 - U nas w...- zaczął Zayn, ale przerwał mu Harry.
 - W miarę. - spojrzał na chłopaka. - Ty masz się fajnie, bo nie musisz cały czas chodzić na próby i do szkoły. Właśnie - teraz spojrzał do kamerki. - macie jakiś kontkakt z Laurą?
 Spojrzały na mnie, czekając na odpowiedź. Pokręciłam głową.
 - Nie, dlaczego pytasz? - spytała się Zuza.
 - Od kilku dni ze mną nie rozmawia. - opuścił wzrok - Chyba się na mnie obraziła.
 - Laura? Ona nie jest taka. - zaczęła się śmiać. - Nawet jeśli to długo nie trzyma urazy.
 - To, dlaczego ze mną nie rozmawia?
 - Posłuchaj. - Zuzanna zmieniła pozycję, żeby było jej wygodniej. - Kobieta w pewnym momencie ma takie chwile, że chce zostać sama i z nikim nie rozmawiać. Najwidoczniej Laura też ma taką chwilę. Nie dziwię się jej. - spojrzała na mnie. Tylko niech nie mówi, że zakochałam się, proszę! - Niedawno przeprowadziła się, zaczęła chodzić do nowej szkoły, no i tęskni za nami.
 - Myślisz? - podniósł wzrok, a ona mu pokiwała głową.
 - Widzisz? Mówiłem ci. - Zayn klepnął go w plecy.
 Do pokoju ciemnookiego wszedł Niall. Podszedł do nich i usiadł między chłopakami. Uśmiechnął się.

 - Cześć - pomachały mu. 

 - No cześć. Dlaczego nie powiedziałyście, że przyleciałyście do Anglii? - zapytał.
 - Co? - dziewczyny były lekko speszone, ja też. Skąd wiedział, że są one tutaj? - Dlaczego myślisz, że jesteśmy w Anglii? - zapytała Zuza.
 - Ponieważ jesteście w pokoju Christiana.
 Uśmiechnął się tak, że pokazał nam swój aparat, ja klepnęłam się w czoło. Zapomniałam, że w dniu, kiedy chłopcy poznali dziewczyny Niall tutaj był. Chociaż nie było zapalone światło, to księżyc oświecił tą część pokoju. Zayn i Harry spojrzeli na dziewczyny.
 - Lauro K... - Loczek próbował wymówić moje nazwisko. - Lauro coś tam na K, ale pozwalająca mówić sobie Knight, jeśli tam jesteś ukaż się.
 Po tej przemowie zaczęłam się śmiać i pokazałam się chłopakom.
 - Oszustki! - krzyknął Zayn i wybiegł z pokoju.
 - Ups... - Zuza teatralnie położyła palce na usta.
 - Jak mogłyście mi to zrobić? - Harry zaczął udawać, że płacze. - Ja wam ufałem! Tobie szczególnie Lauro coś tam na K, ale pozwalająca mówić sobie Knight. Teraz wybaczcie, ale idę się pocieszyć moją ostatnią paczką żelek.

 - Ta zielona paczka to twoja? - do pokoju zajrzał Louis, który w ręku trzymał marchewkę.
 - Tak. - odwrócił się do niego. - Dlaczego pytasz?
 - Nie nic. Tylko widziałem, że Zayn coś z nią robił. - uśmiechnął się i wyszedł z pokoju.
 - Zayn! - wydarł się na całe gardło. - Już nie żyjesz!
 Wybiegł z pokoju. Z nami został tylko Niall, który niedawno wrócił z Irlandii.
 - Co tam słychać Laura? - zapytał.
 - Nic ciekawego. - powiedziałam oschle. Musiał wyczuć zmianę mojego głosu.
 - Rozumiem. Nie będę wam przeszkadzał. Cześć. - rozłączył się.
 Dziewczyny spojrzały na mnie i przytuliły. Siedziałyśmy tak jakieś półgodzinki póki nie zgłodniałyśmy. Wstałyśmy i poszłyśmy do kuchni. Zrobiłyśmy sobie kanapki. Christian też na tym skorzystał. Co jakiś czas patrzył z ukosa na Zuzę. Kiedy ta wstała od stołu, podeszła do niego i dała mu buziaka w policzek. Po chwili na widok jego miny wybuchła śmiechem.
 - Odkochałaś się, prawda? - spojrzał na nią.
 Ona pokiwała głową i poszła do łazienki. Kilka minut później usłyszałam pukanie do drzwi. Poszłam, żeby otworzyć. Za nimi stał nie kto inny a Harry i Zayn. Uśmiechnęli się i pomachali mi.
 - Zayn, ty żyjesz? - spytałam.
 - Obiecał, że odkupi mi żelki. - odpowiedział za niego Loczek.
 - A ty mu uwierzyłeś?
 Zielonooki spojrzał na Zayna, a tamten szybko wszedł do domu. Uśmiechnęłam się i zawołałam dziewczyny. Kiedy zeszły na dół całą czwórkę zamurowało. Niektórzy nawet wstrzymali oddech. Do przedpokoju wszedł Christian, który na ten widok zaczął się śmiać, to przywróciło ich do życia.
 - Cześć. - powiedział Harry.
 - Powtarzasz się. - powiedziała Kasia i podeszła do niego, przytulając na powitanie.
 To samo zrobił Zayn i Zuzka. Uśmiechnęłam się na ten widok. Nie chciałam im przeszkadzać, więc powiedziałam, że pójdę się przewietrzyć.
 Ciemną ulicę rozświetlały latarnie. Chłodny wiaterek targał moje włosy, a ja próbowałam się cieszyć dniem dzisiejszym, ponieważ był udany. Może Zuza miała rację, że każda kobieta w swoim życiu ma taką chwilę, że potrzebuje chwili dla siebie. Przez swoją nie uwagę wpadłam na słup i upadłam na ziemię.
 - Od kiedy tutaj stoisz? - zaczęłam mówić do niego.
 Usłyszałam jak ktoś chichocze. Niestety, nie byłam wstanie znaleść źródła chichotu. Po chwili poczułam czyjeś dłonie na moim ramieniu, które pomogły mi wstać. Otrzepałam się i spojrzałam na osobę, która mi w tym pomogła.
 - Co ty tutaj robisz?
 Przede mną stał Niall.
 - Spaceruję sobie, a ty?
 - Rozmawiam ze słupem. - odważyłam się na uśmiech.
 - Przejdziemy się?
 - Nie mam czasu. - odwróciłam się i ruszyłam, ale on zdążył mnie złapać.
 - Dlaczego mnie unikasz? - spytał.
 - Ja cię nie unikam.
 - To, dlaczego cały czas mówisz mi, że nie masz czasu? - podszedł bliżej.
 - Ponieważ nie mam. Posłuchaj nie zawracaj sobie głowy.
 Odwróciłam się i ruszyłam przed siebie. Lecz nim się oddaliłam znowu go usłyszałam.
 - O czym ty mówisz?
 - Daj spokój. - zatrzymałam się, ale nie odwróciłam się.
 - Nie dam ci spokoju póki mi nie powiesz o co tak naprawdę chodzi.
 - O co chodzi? - odwrócilam się. Znowu płakałam. - Pytasz się o co chodzi? Wyjaśnię ci. Mam dosyć ciebie i tych twoich głupich pytań!
 - Rozumiem. - posmutniał. - Jeśli, więc ci przeszkadzam to zniknę z twojego życia.

 Odwrócił się i poszedł. Stałam jak wryta. Jak mogłam mu to powiedzieć, jak mogłam powiedzieć, że mam go dosyć? Nabrałam powietrza i głośno je wypuściłam. Wróciłam do domu. W moim pokoju dziewczyny i chłopcy grali w karty i się przy tym śmiali. Wskoczyłam na łóżko i zaczęłam się im przyglądać.

 - Laura, coś się stało? - spytała Kasia, która musiała zauważyć, że coś jest nie tak.
 - Zawaliłam. - schowałam twarz w poduszce.
 Po chwili poczułam jak cztery osoby siadają na moim łóżku. Jedna z nich głaskała mnie po włosach, to musiała być Zuza, a druga po plecach - musiał być to któryś z chłopaków. Nic przy nich nie mówiłam, więc po czasie postanowili nas zostawić same. Dziewczyny próbowały mnie się uspokoić.
 - Co się stało? - spytała Zuza.
 - Spotkałam Nialla...
 - I to dlatego płaczesz? - Kasia mnie przytuliła.
 - Nie, tylko dlatego, że powiedziałam mu, że mam go dosyć. - rozpłakałam się na całego.
 Dziewczyny pocieszały mnie póki nie zasnęłam.

 Rozdział siedemnasty! :D Już na samym początku chcę Wam wszystkim podziękować za to, że czytacie mojego bloga i komentujecie. Ponad 10 000 wejść! o.O To dla mnie bardzo dużo znaczy! Dziękuję Wam ;** Tego bloga dedykuję Natalii, która dzisiaj ma swoje urodzinki. Kochana, wszystkiego najlepszego! 

 Teraz chciałabym pogratulować Kasii, która jako pierwsza domyśliła się, że tymi gośćmi są dziewczyny ;) 

 Ostatnią sprawą jest takie małe sprostowanie. Dzisiaj podczas przeglądania komentarzy zauważyłam, że jedna z czytelniczek napisała: [...]Skoro był wrzesień a on miał 18 marca i za 12 dni miał urodziny :D Nie zauważalny błąd ! [...]   Możliwe jest to, że źle tam to sformułowałam, ale 18 marca ma urodziny Laura, a Niall ma urodzinki 13 września ;) Oczywiście, jeżeli chodzi o następny rozdział: czwartek! ;)

Kocham,

Kinga